آئین مستان

به همان کس که محرم زهراست

دل من غرق ماتم زهراست

شب آخریه بی بی می خواد سفره و جمع کنند، سفره ای که خودش دو ماه برا حسینش، براحسنش، برا باباش، برا امام رضا پهن کرده، شب آخر ماه صفر، با دستای خودش شال عزا از گردن مهدی در میاره، همه می گن ما مزد عزاداری از فاطمه می خواهیم، ما میگیم عذر عزاداری از فاطمه می خواهیم، بی بی جان عذر می خواهیم نتونستیم حق روضه هاتونو ادا کنیم، تا فاطمیه زنده باشم قول می دم جبران کنم، مادر مادر مادر

به همان کس که محرم زهراست

دل من غرق ماتم زهراست

گر محرم عزای زینب بود

فاطمیه محرم زهراست

طاق محراب و گنبد مسجد

یادگار قد خم زهراست

و آن چه در حشر هم نمی خشکد

کوثر اشک نم نم زهراست

و آنچه شرح غمش بود بسیار

زندگی کردن کم زهراست

و آنچه خشم خدا به آن بسته است

موی خاکی و در هم زهراست

 وقتی خواست از مدینه حرکت کنه، زن وبچه اهل و عیال، همه رو جمع کرد، فرمود: من دارم میرم، همتون پشت سر من گریه کنید، وقتی گفتند: آقا جان خوب نیست آدم پشت سر مسافر گریه کنه، آقا سر انداخت پایین، فرمود: آره، اما مسافری که امید برگشت داره، من که یقین دارم که دیگه از این سفر برنمی گردم، می خوام عرض کنم آقاجان، هرکی می خواد بره سفر، اگر امید برگشت نداشته باشه، اگر قرار بر اینه اهل و عیالو و خانواد ه اش و دعوت به گریه و ناله کنه، درستشم شاید همین باشه، یه سوال دارم از شما، می خوام بگم چرا کربلا جریان برعکس شد، حسین داشت می رفت میدان، دید زینب داره گریه می کنه، گفت: زینب جان گریه نکن، گریه ها رو نگه دار، چرا گریه نکنم، گریه ها رو نگه دار، برا وقتی که تو رو به اسارت می برند، می بینم دستای تو رو بستند، کوچه به کوچه، شهر به شهر، گذر به گذر، با دست بسته تو رو می برند، گریه ها رو نگه دار برا اون روز.

یا امام رضا این آرزوهایی که ما داریم، همه از خواسته های شما نشئت میگیره، آرزویه تک تک ماست، واسه ارباب بی کفنمون جون بدیم، شما هم همین کارو کردید، اون لحظات آخر، دیدند، فرشای حجره رو جمع کردید، فرمود می خوام رو خاک جون بدم مثل جد غریبم حسین، نمی دونم اون لحظات آخر لب تشنه بودید، یا نه، عرضم تمام همین یک جمله، اما خدار و صد هزار مرتبه شکر، وقتی می خواستی جون بدید، دیگه زن و بچه کنارت نبود، دخترت نبود، لحظه جون دادن تو رو ندید، اما بمیرم برای اون آقایی که، وقتی که می خواست جون بده، زینب آمد بالای تل زینبیه، از اون بالای بلندی نگاه کنه، ببینه دور حسین حلقه زدند، های اخرین ناله های محرم و صفره، ها، نیزه دار با نیزه می زنه، شمشیر دار با شمشیر می زنه ، حسین.... لذا وقتی برگشت مدینه، این روضه اگر متواتر نبود تو مقاتل، باورش برا، آدم سخت بود، مگه می شه، دو تا همسر، دو ماه همدیگر رو ندیدند، همدیگر رو نشناسند، عبدالله چشم تو چشم زینب، گفت: تو خانم منو ندیدی، گفت عبدالله حق داری منو نشناسی، خودم دیدم بین دو نهر آب.... حسین....

تشنه ام روی خاک حجره دست و پامیزنم

در غریبی خود مادرم را صدا میزنم

جان ز تن رفته دیگر، چشم من مانده بر در

چشم به راه جوادم، این نفس های آخر

خون شده دیده ها، میزنم دست پا

روضه ی آخرم، روضه ی کربلا

السلطان السلطان

ای عزیز دل مصطفی من فدای شما

می کشی شیعه را از غمت یا امام رضا

شد دلت پاره پاره، می دهد پر شراره

من بمیرم آقا جان، گریه هات گریه داره

خون به روی لبت، ناله هات بی صدا

بر لبت زمزمه، ای جوادم بیا

السلطان السلطان

در نظر دارمت کربلا روضه ی خیمگاه

از حرم می رود عمه بر جانب قتلگاه

جد من بین دشمن، پیراهن رفته از تن

فاطمه دارد آن دم، راس او روی دامن

عمه ام دست خود میزند روی سر

پیش چشمش حسین میزند بال پر

بسوزد از سر تا به پایم

خدا علی موسی الرضایم

قلبم گرفته از غم فراق یار

جواد من نمازمن بیدار

به سینه من نفس ندارم

سوزد تمام پیکرم به زهر کین

به یاد   قرار من بنشین

خزان دار شده باغ و بهارم

مولا امام رضا امام مظلومم

من که سرا پا آه و دردم

سوی مدینه بر نگردم

دارم یه خواهشی ز تو گل بابا

به دست خود کفن نما من را

دارم میرم به سوی زهرا

امشب پدر ببینه پیکر خسته

ببوسد استخوان بشکسته

رسد ز حجره بوی زهرا

مولا امام رضا امام مظلومم

تویی حاکم و سلطان تویی صاحب قرآن

نه فقط ما که گدای کر توست هزاران چو سلیمان

و عجب نیست اگر موسی عمران

به میان حرم تو بشود خادم درمان

و عجب نیست اگر عیسی مریم

ز دو چشمان تو جان گیرد و

او بر تن اموات دهد جان

و عجب نیست ز عشق تو

شود آتش دوزخ چو گلستان

و عجب نیست ز مهر تو

شود کفر مسلمان

و عجب نیست که جبرئیل برد

خاک در کفش کند را ز تبرک به جنان

عجب اینجاست که با این جبروتت

شده ای ضامن آهوی بیابان

و عجب نیست همان آهوی وحشی

که تو ضامن شدی از لطف کرامت

شود ضامن جمعی ز خلائق به قیامت

آهو آمد سوی تو آرام شد، پس می شود

در حریمت هر که بی کس می رود کس می شود

یک عبای آبی و عمامه ای از جنس نور

آسمان از دست این گنبد ملبّس می شود

تو دلیل اعتبار گنبد و نقّاره ای

آهن و سنگ از وجود تو مقدّس می شود

دل اگر تاریک باشد در حریمت چون کلاغ

زود در بین کبوتر ها مشخّص می شود

پنجره فولاد، سقّاخانه و گنبد طلا

هر که در صحن است محو این مثلث می شود

یا علی موسی الرضا

چه می شود که شوم کبوتر حرمت

که آشیانه کنم به سایه کرمت

گرچه از کم کمترم حلقه گوش این درم

یا به زنجیرم نما یا بده بال و پرم

یا علی موسی الرضا

قدم بنه به سرم نظر نما به دلم

اگر نظر نکنی غمم کجا ببرم

روسیاهم یا رضا، بی پناهم یا رضا

نوکریه تو شده افتخارم یا رضا

یا علی موسی الرضا

اگرچه تو طبیبی و دوا درست می کنی

گهی برای خیر ما بلا درست می کنی

از این طرف همیشه بارها خراب می کنم

از آن طرف همیشه بارها درست می کنی

امام رضا امام رضا به درد من دواء بده

امام رضا امام رضا بیا منو شفاء بده

امام رضا امام رضا به من یه کربلا بده

گر چه من خجل شدم، اگرچه سنگ دل شدم

تو از وجود سنگ هم، طلا درست می کنی

من از گناه خسته ام، از اشتباه خسته ام

به جان مادرت بگو مرا درست می کنی

گدای آستانه ات شدن به دست ما نبود

تو با کریمی خودت گدا درست می کنی

کنار تو غریبه های شهر نیز راحتند

تویی که از غریبه، آشنا درست می کنی

از این دلی که سالهاست بندگی نکرده است

فقط تویی که بنده ی خدا درست می کنی

تو یک غروب می رسی و گنبد بقیع را

شبیه گنبد امام رضا درست می کنی

امام رضا امام رضا به درد من دواء بده

امام رضا امام رضا بیا منو شفاء بده

امام رضا امام رضا به من یه کربلا بده